Rustdag Clermont, zaterdag 22 mei 2010.
In Harmelen, op de zaterdagavond voorafgaand aan ons vertrek, wierp Jaap de vraag op “Wanneer noem je nu iemand een goede kennis of wanneer een vriend?” Dat gesprek konden we daar nauwelijks beginnen, laat staan voltooien. Maar nu, nadat ik zeven dagen intensief met Jaap ben opgetrokken, begint een antwoord zich wel meer te vormen.
Vandaag is het onze rustdag en dus mocht er worden uitgeslapen. Om half negen een heerlijk ontbijt en wat is dat verse stokbrood toch lekker. Jaap is bezig telefonisch zijn hotels voor de komende week te reserveren en ik zit in de tuin om een start met mijn bijdrage voor zijn weblog te maken. Straks lopen we naar het station, want volgens het reglement is het berijden van ons stalen ros vandaag volstrekt uit den boze, en dus gaan wij per trein naar Compiegne.
Als ik terug kijk op deze week, dan heb ik zeker een heel tevreden gevoel. Natuurlijk was het voor ons allebei wel een zekere sprong in het diepe, maar wij hadden allebei in onze jeugd wel geleerd om je aan te passen en rekening met de ander te houden. Natuurlijk ken ik Jaap al heel lang doordat we allebei in de redactie van ons clubblad zitten. Maar een week lang met elkaar doorbrengen, waarbij ook elementen als doorzetten, vermoeid raken, kwaliteit van slaap van belang zijn: dat is toch wel andere koek! En ….. hoe gezellig kun je het aan de ontbijttafel houden als je 's morgens een slow starter bent? Heb je tijdens de pauzes onderweg en aan het diner wel voldoende andere stof dan bridge om over te praten? Volmondig kan ik zeggen, dat ik mij in generlei opzicht heb moet forceren om het naar mijn zin te hebben. Integendeel: ik heb Jaap leren kennen en waarderen en niet alleen als compaan voor onderweg. Het was zijn tocht en ik heb genoten als zijn metgezel. (En over bridge hebben we nauwelijks gesproken)
Het moet gezegd: Jaap heeft zijn tocht uitstekend voorbereid en dat heeft het fietsen zeker gemakkelijk gemaakt. Onze belevenissen zijn voor het nageslacht goed gedocumenteerd.
Ik zal zeker in de komende week al het een en ander gaan missen: niet alleen Jaap, maar ook belangrijke facilitaire zaken zoals het instellen van de GPS, de zakdoekmomenten in de ochtend, dat heerlijke terras voor de koffiebreak en dat welverdiende biertje als we onze tassen op de kamer hadden gezet. Het was een zeer bijzondere vakantieweek en wat mij betreft smaakt het zeker naar meer.
En als ik dan – aan het einde van deze korte overpeinzing – nog een bijdrage mag leveren aan het gesprek van die bewuste zaterdag: de intensiteit waarin je je leven wilt en kunt delen met de ander bepaalt het verschil. Bedankt, Jaap voor deze unieke fietstrip!
We zitten nu met zin drietjes om 20.15 uur aan tafel en hebben net besteld. Sandra is dus wel gearriveerd, maar slaagde er toch in (ondanks mijn voorbereidingen waar zij zo enthousiast over vertelde in haar reactie) de juiste afslag op de A1 te missen en reed dus 60 km extra.
We hoorden van haar dat Corrie zichzelf net niet jong genoeg vond om het bij net haar opkomende idee te realiseren vandaag spontaan in de auto te stappen en mee te gaan. Haar stoel staat nu leeg aan onze tafel.
Jaap en ik hadden een voorspoedige reis per trein en bezochten onderwijl de kerk gewijd aan St. Jaqcues en aan een uitgebreid folkloristich marktgebeuren ter ere van het weekend gewijd aan Jeanne d' Arc. Maar wij zijn er nog niet uit wat die fraaie buikdanseres daar nu precies mee te maken had. Maar dat was toch weer zo'n unieke belevenis waar Tilly in haar reactie op doelde.
Een hartelijke ontmoeting op het kerkplein, een drankje op het terras en toen terug naar het hotel om verder bij te praten.
Sandra is nu deelgenoot geworden van het avondgebeuren. Het voorlezen van de reacties door Jaap is altijd een feest. Zo ook dit keer. Het is ons overigens wel opgevallen, dat de sms'ers deze dag ook als rustdag nemen. Alleen Anita stuurde een berichtje. Dat moet echt anders hoor!
Dat was het voor vandaag. Jaap, maak een mooie reis en kom veilig terug.
